Ἡ ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα τὴν 28-5-1979, ποὺ μετεξελίχθη στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὅπως τὴν γνωρίζο- με σήμερα, μοῦ ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ παρουσιάσω τότε εἰδικὴ Εἰσήγηση στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν σοβαρότητα αὐτοῦ τοῦ ἔξωθεν νέου «θεσμοῦ» τῆς πατρίδος μας, ὁ ὁποῖος πιθανὸν νὰ εἶχε συνέπειες καὶ στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἡ εἰσήγησή μου ἐδημοσιεύθη, ἐπηκολούθησαν καλοπροαίρετες συζητήσεις καὶ ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ἀείμνηστος Γεώργιος Ῥάλλης μοῦ ἀπέστειλε προσωπικὴ ἐπιστολὴ ἐπεξηγώντας τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐντάξεώς μας στὴν ΕΟΚ καὶ περιγράφοντας τὶς εὐεργετικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Ἑλλάδα στὸ μέλλον. Σὲ ἐπίσκεψή μου στὸ γραφεῖο του ὁ Γεώργιος Ῥάλλης, μεταξὺ ἄλλων, μοῦ εἶπε : «Οἱ Τοῦρκοι ζητοῦν νὰ πάρουν κάποια νησιά μας». Ἦταν κάτι ποὺ μὲ ἐξέπληξε, ποὺ τὸ ἐκράτησα μυστικό, ἀλλὰ στὶς ἡμέρες μας ζοῦμε τὶς συνεχεῖς ἀπειλὲς καὶ τὶς παραβιάσεις τῆς Τουρκίας πάνω ἀπὸ τὰ νησιά μας, δικαιώνοντας τὴν τότε ἐμπιστευτικὴ πληροφόρηση τοῦ ὑπουργοῦ. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ἄλλωστε τὴν περιπέτεια τῶν Ἰμίων στὸ Αἰγαῖο. Ἡ παράμετρος αὐτὴ εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὶς ἐκτιμήσεις μας, σχετικὰ μὲ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς παραμονῆς μας στὴν ΕΕ, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια τοῦ παρόντος ἄρθρου.

 

Ἀντικειμενικοὶ παρατηρητὲς, Εὐρωπαῖοι καὶ Ἕλληνες, ὁμολογοῦν ὅτι ἡ ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀπὸ τὸ 1979 καὶ μέχρι τὸ 2009, ὑπῆρξε ἀπόλυτα εὐνοϊκὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ἰδιαίτερα στὸν τομέα τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως καὶ στὴν ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Ὁ πειρασμὸς τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας εἰσέβαλε ἑλκυστικὸς στὴν ἑλληνικὴ νοοτροπία, καὶ σχεδὸν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὑπεκύψαμε στὰ νέα αὐτὰ δεδομένα. Σὲ ἄλλο ἐπίπεδο ὅμως, μερικοὶ ἄνθρωποι ἐπιτήδειοι στὸ εὔκολο καὶ εὔκαιρο κέρδος κατώρθωσαν νὰ πλουτίσουν ἀπὸ τὶς χρηματιστηριακές, τὶς χρηματοπιστωτικὲς ἀξιοποιήσεις, καὶ ἀπὸ τὶς κατασκευὲς μεγάλων δημοσίων ἔργων εἰς βάρος ὅλου τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου τῆς πατρίδος μας. Παρ-άλληλα, ἡ διαμορφωθεῖσα ἀντίληψη ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, σὲ μορφὴ διαστρωματώσεως, ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ ἄνδρες, ἀξιοποίησαν κυρίως ὑπὲρ ἑαυτῶν τὴν διαχείριση τῶν χρημάτων, ποὺ ἦλθαν ὡς δάνεια ἀπὸ τὴν ΕΕ στὴν Ἑλλάδα, ἐδημιούργησε θύελλα ἀντιδράσεων μὲ δυσάρεστες συνέπειες. Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἰσχυρισθῇ ὅτι ἡ γενίκευση αὐτῆς τῆς κατηγορίας ἐναντίον τῶν πολιτικῶν δὲν ἔχει γίνει ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτή.

  

 

Ἡ ἄποψή μου γιὰ τὴν μόνιμη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν ΕΕ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἀπόλυτα θετική, παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἔχουν δημι-ουργηθεῖ. Καὶ ἀναμφιβόλως δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσωμε ποτὲ τὰ μεγάλα ἔργα ποὺ ἔγιναν στὴν Ἑλλάδα μὲ χρηματοδοτήσεις ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, μὲ τὴν μικρὴ βέβαια συμμετοχὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου καὶ ξένων Ἑταιρειῶν, ὅπως ἡ Ἐγνατίαὁδός, ἡ ἐθνικὴὁδὸςἈθηνῶν-Θεσσαλονίκης, ἡ γέφυραῬίου-Ἀντιῤῥίου, τὸ ἀεροδρόμιο «ἘλευθέριοςΒενιζέλος», ἡ Ἰονίαὁδός, τὸ Μετρὸ τῆς Ἀθήνας, καὶ ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἐπιχειρήσεων καὶ ἐργοστσίων. Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ ἀγνοήσωμε τὰ τρία μεγάλα εὐρωπαϊκὰ προ-γράμματα γιὰ ἐπενδύσεις καὶ ἔργα κοινῆς ὠφελείας στὴν Ἑλλάδα, καὶ τὸ ὑπὸ ἐξέλιξη σημαντικώτατο πρόγραμμα ΕΣΠΑ, ποὺ δίδει πολλὲς ἐλπίδες γιὰ τὴν ἐκτέλεση ἔργων καὶ ἐξεύρεση θέσεων ἐργασίας.

 

Οἱ συνέπειες, ποὺ προέκυψαν μὲ τὴν ἀπαίτηση τῆς ΕΕ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ μειώσῃ τὰ χρέη της πρὸς τοὺς ἑταίρους μας, ἐπιβάλλοντας σκληρὰ μέτρα λιτότητος στὸν ἑλληνικὸ λαό, ἐδημιούργησαν κοινωνικὲς ἀντιδράσεις καὶ ἐμπλοκές, οἱ ὁποῖες ἐχάλασαν τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀπρόσκοπτης συνεργασίας τῆς χώρας μας μὲ τοὺς Εὐρωπαίους ἡγέτες. Ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν ΕΕ, ἢ ἀποπομπὴ ἀπὸ τὴν Εὐρωζώνη, καὶ ἑπομένως διακοπὴ τῆς χρήσεως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος. Μιὰ τέτοια ἐξέλιξη, κατὰ γενικὴ ἐκτίμηση, θὰ ἦταν καταστροφὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ περίπτωση τῆς Ἑλλάδος στὶς σχέσεις της μὲ τὴν ΕΕ καὶ ἡ πιθανότητα ἀποκοπῆς της ἀπὸ αὐτή, κατέστη πανευρωπαϊκὸ πρόβλημα καὶ ἄμεση ἀπειλὴ οἰκονομικῆς καταστροφῆς τῆς χώρας μας, ἀνοίγματος τοῦ χάους ἀπὸ τὴν πτώχευση, μὲ φανερὰ τὰ φαινόμενα τοῦ κινδύνου ἀπωλείας τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, καὶ ὑποταγῆς στὴν ἐθνικὴ ταπείνωση.

 

Ἡ μεγίστη πλειονοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἀπόλυτη τοποθέτηση μὲ τὴν πλειονοψηφία τῶν πολιτικῶν τοῦ Κοινοβουλίου μας ὑπὲρ τῆς παραμονῆς τῆς πατρίδος μας στὴν ΕΕ ἀπέφερε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀγωνιώδους ἐπιθυμίας τοῦ λαοῦ μας, νὰ παραμείνωμε ὁπωσδήποτε στὴν ΕΕ ῥυθμίζοντας κατὰ δικαιοσύνη τῆς ὀφειλές μας πρὸς αὐτή. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν σκοπὸ ἔχομε μιὰ νέα μεταβατικὴ Κυβέρνηση, ποὺ ὅλοι εὐχόμεθα νὰ ἐπιτύχῃ στὴ δύσκολη ἀποστολή της, ὥστε νὰ ἀποφύγωμε τὶς τραγικὲς συνέπειες μιᾶς εὐρωπαϊκῆς ἀπομονώσεως. Ἄμεσος σκοπὸς εἶναι τώρα ἡ Κυβέρνηση νὰ ἀποδεχθῇ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς 26^ης Ὀκτωβρίου, τῆς διασκέψεως τοὺ Eurogroup , καὶ νὰ ἐπιχειρήσῃ τὴν διαμόρφωση τῆς πολιτικῆς τῆς χώρας μας ἔναντι τῆς ΕΕ καὶ ἔναντι τῶν ἐσωτερικῶν μας προβλημάτων, ἐκ τῶν ὁποίων μέγιστο παραμένει ἡ ἀνεργία καὶ ἡ χαμηλομισθία τῶν ἐργαζομένων.  

 

 

Ἔναντι κάθε θυσίας, ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθῇ ἀπὸ ὅλους μας μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀλληλεγγύη, εἶναι ἀπόλυτος ἀνάγκη, πολιτικὴ ἡγεσία καὶ λαός, νὰ κρατήσωμε τὴν Ἑλλάδα σὲ μόνιμη θέση στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μὲ τοὺς λαοὺς τῆς ὁποίας ἔχομε κοινοὺς πνευματικούς, ἱστορικοὺς καὶ πολιτιστικοὺς σκοπούς, ἀλλὰ καὶ νόμιμα κοινὰ συμφέροντα. Σὲ ἀντίθεση περί-πτωση ἡ Ἑλλάδα θὰ βγῇ ἀπὸ τὴν ἔξοδο τοῦ κινδύνου καὶ θὰ περιφέρεται στὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν στέρηση ὅπως ὁ «ἄσωτος υἱός» τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἐσκόρπισε καὶ κατέφαγε τὴν πατρική του περιουσία «ζῶν ἀσώτως». Μιὰ τέτοια ταπείνωση καὶ συμφορά, μιὰ τέτοια ἀπομόνωση καὶ φτώχεια, ἕνας τέτοιος πολύμορφος ἀποκλεισμός, θὰ εἶναι καταλυτικὴ δοκιμασία γιὰ τὸ λαό μας. Ἀξιολογῆστε τώρα τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἐνταχθοῦν στὴν ΕΕ, ἡ Βουλ-γαρία, ἡ Ἀλβανία, τὰ Σκόπια, καὶ ἴσως καὶ ἡ Τουρκία, ὅπως καὶ τὸ ἐπιδιώκουν, καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια συνεργασίας καὶ συνυπάρξεως.

 

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξῃ ἀπὸ αὐτὴ τὴ δοκιμασία καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ μένωμε μόνιμοι καὶ σταθεροὶ «ἐν οἷς ἐμάθομεν καὶ ἐπιστώθημεν» ὡς Ἕλληνες Χριστιανοὶ καὶ Εὐρωπαῖοι πολῖτες. Ἡ θέση τῆς Ἑλλάδος εἶναι μόνιμη καὶ ἀμετακίνητη στὴν οἰκογένεια τῶν εὐρωπαϊκῶν  κρατῶν, ὅπου πρέπει νὰ συνεργασθοῦμε μὲ τιμιότητα, μεθοδικότητα καὶ συνέπεια, ὥστε νὰ διυνεργασθοῦμε μὲ τιμιότητα, μεθοδικότητα καὶ συνέπεια, ὥστε νὰ διατηρήσωμε τὴν κρατικὴ καὶ ἐθνολογική μας ὑπόσταση, καὶ δὲν θα γίνωμε «χρυσοπράσινο φύλλο ῥιγμένο στὸ πέλαγος» τῶν τρικυμιῶν καὶ τῶν ναυαγίων.

 

Γιὰ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν ὑπάρχει κανένας φόβος ἀλ-λοιώσεως, διότι κατέχει τὴν θεόθεν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια καὶ τὸ ἱερὸ δεδομένο τῆς αἰωνιότητος.