Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ., στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ. Παλαιστίνια στὴν καταγωγή, βαπτίσθηκε σὲ ἡλικία πέντε ἐτῶν ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Εὐθάλιο. Ὁ πατέρας τῆς Εὐτόλμιος δημιούργησε τὶς καταλληλότερες συνθῆκες στὴν κόρη του, ἔτσι ὥστε αὐτὴ νὰ κατηχηθεῖ στὴ χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Πράγματι, ἡ Ἀκυλίνη δὲν ἄργησε νὰ φέρει πνευματικοὺς καρπούς. Νεαρὸ κορίτσι ἀκόμα, εἶχε τὴν ἁγία κλίση νὰ κάνει ἐλεημοσύνες καὶ νὰ διδάσκει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συναναστρεφόταν μὲ κορίτσια εἰδωλολατρῶν, καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ εἵλκυσε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Αὐτὸ ἀναφέρθηκε στὸν ἀνθύπατο Οὐλοσιανό, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὴν συνέλαβε, μὲ κάθε τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἡ Ἀκυλίνη, ἂν καὶ ἀνῆκε στὸ ἀσθενὲς φῦλο καὶ ἦταν νεαρὸ κορίτσι, περιφρόνησε τὶς προσπάθειες τοῦ ἀνθυπάτου. Τότε αὐτὸς μὲ πολὺ θυμὸ τὴν χτύπησε μὲ τὸν πιὸ ὠμὸ τρόπο στὸ πρόσωπο, ποὺ πλημμύρισε ἀπὸ αἵματα. Ἀλλὰ ἡ Ἀκυλίνη μὲ περισσότερη θέρμη ὁμολογεῖ πὼς εἶναι χριστιανή. Ὁ Οὐλοσιανός, καταντροπιασμένος ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ κάμψει ἕνα ἀδύνατο κορίτσι, τὴν ἀποκεφάλισε, ἀποδεικνύοντας ὅτι «τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά». Δηλαδή, τοὺς κατὰ κόσμον ἀδυνάτους ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταντροπιάσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἰσχυρὴ κοσμικὴ ἐπιῤῥοή.
Ἡ Ὁσία Ἄννα καὶ Ἰωάννης ὁ γιός της
Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐξ ἀπάτης τὸν διάβολον προσκυνήσας
Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο, ἀφοῦ εἶχε διαμοιράσει ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, καὶ ἐπιδόθηκε στὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, στὶς αὐστηρὲς νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες. Ὁ κόσμος, ποὺ τὸν ἔβλεπε νὰ κατορθώνει τόσες ἀρετές, τὸν ἐπαινοῦσε πολύ. Αὐτὸς ὅμως, ἀντὶ νὰ κλείσει τ΄ αὐτιά του στὰ ἐπικίνδυνα αὐτὰ ἐγκώμια, λησμόνησε τὰ λόγια της Γραφῆς ποὺ λένε, ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερήφανους, καὶ ὅτι ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, καὶ ἔτσι ἔπεσε στὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ διάβολος, δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία καὶ κάποια νύκτα, παρουσιάστηκε σὰν ἄγγελος στὸν Ἰάκωβο καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι σὲ τίποτα δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ὅτι γιὰ τὴν μεγάλη του ἁγιότητα, τὴν ἑπομένη νύκτα θὰ τοῦ ἔκανε ἐπίσκεψη ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Ἰάκωβος, τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ πίστεψε καὶ μὲ θυμιάματα καὶ κεριά, ἑτοιμάσθηκε καὶ περίμενε τὸ Θεό. Πράγματι, μέσα στὴ σιγὴ τῆς νύκτας, ἀκούστηκε κρότος καὶ ὁ Ἰάκωβος ἄνοιξε τὴν πόρτα του καὶ προσκύνησε. Ὅταν ὅμως σήκωσε τὸ κεφάλι του, εἶδε τὸ φρικιαστικὸ πρόσωπο τοῦ σατανᾶ νὰ τὸν κοροϊδεύει. Τότε ἀμέσως ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ ὁ δαίμονας ἐξαφανίστηκε. Τὸ πρωί, μὲ δάκρυα ἐξομολογήθηκε τὸ πάθημά του σὲ κάποιο γέροντα, μετάνιωσε εἰλικρινὰ καὶ στὴν πράξη, καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε ὑπόδειγμα ταπεινοφροσύνης σ΄ ὅλη τὴν περιοχή.
Ὁ Ἅγιος Ἀντίπατρος ἐπίσκοπος Βόστρων
Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά του στοιχεῖα. Ἀπὸ ἀλλοῦ ὅμως γνωρίζουμε, ὅτι ἔζησε τὸ δεύτερο μισό του 5ου αἰῶνα, ἔγραψε σύγγραμμα κατὰ τῶν δογμάτων τοῦ Ὠριγένη, τὸ ὁποῖο χάθηκε καὶ διασώθηκαν λίγα μόνο τεμάχιά του. Ἐπίσης ἔχουμε καὶ δυὸ λόγους του, στὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ στὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη. Ὁ Ἀντίπατρος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Πατριάρχης Ἀντιοχείας
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Μαρτύρησε διὰ σταυρικοῦ θανάτου.
Εὕρεσις ἱερῶν λειψάνων ἱερομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Καρυαῖς Λέσβου (1960)