ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

1 ΜαϊΟΥ 2016

ἀριθμ. πρωτ.: 227.-



ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ







Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΝΘΙΜΟΣ


Πρὸς τὸν ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης

Ἀδελφοί μου Χριστὸς Ἀνέστη !
Ὁ θριαμβευτικὸς ἀναστάσιμος ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας ψάλλεται καὶ πάλι ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀντιλαλῶντας τὸ μή-νυμα τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς ἐλπίδος στὴ χριστιανοσύνη ὁλόκληρη. Μέσα στὴ χαρούμενη Ἄνοιξη τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ μυροβόλος ἀνθὸς τῆς Ἀναστάσεως γίνεται καρπὸς στέρεος καὶ πάνω σ’ αὐτὸν φυ-τρώνει αἰώνιο καὶ ἀσάλευτο τὸ θαλλερὸ δένδρο τῆς πίστεως στὸν Ἰη-σοῦ Χριστὸ καὶ στὸ αἰώνιο Εὐαγγέλιο. Ὁ χλευαστικὸς χιτώνας τοῦ Κυρίου ἔγινε σουδάριο στὸν κενὸ τάφο, ὁ ἐμπαικτικὸς κάλαμος μετ-ετράπη σὲ σκῆπτρο οὐράνιας ἐξουσίας, τὸ ἀκάνθινο στεφάνι ἀν-εδείχθη σὲ ἀστραφτερὸ φωτοστέφανο, τὸ Αἷμα ἀπὸ τῆς πληγές του ἐγέμισε τὰ ἅγια Ποτήρια μὲ τὴν γλυκειὰ γεύση τῆς ἀφέσεως τῶν ἁ-μαρτιῶν καὶ τῆς αἰωνίας ζωῆς, οἱ ἰαχὲς καὶ οἱ κατάρες τοῦ ἑβραϊκοῦ ὄχλου, ἐκαλύφθηκαν ἀπὸ τὸ τραγούδι τῆς χαρᾶς τοῦ Ἀγγέλου καὶ τῶν Μυροφόρων, ὅτι «ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ». Ὁ Πιλάτος ὡς ἐκπρό-σωπος τῆς ἄπιστης κοσμικῆς ἐξουσίας καὶ οἱ Γραμματεῖς-Φαρισαῖοι ὡς ἐκφραστὲς τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς τυπικῆς εὐσεβείας, ἐξαφανί-σθηκαν μπροστὰ στὰ ἄδολα, ταπεινά, τίμια, ἀνιδιοτελῆ καὶ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶχε ἀρχίσει τὴν ἀνακαίνιση τοῦ παληωμένου κό-σμου. Καὶ στὸν ἄλλο κόσμο, στὸν πέραν τοῦ τάφου, ἐθραύσθησαν οἱ χάλκινες πύλες τοῦ ᾅδου, ἐκόπηκαν τὰ δεσμὰ τῆς τυραννίας τῶν κε-κοιμημένων καὶ οἱ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εὐαρεστήσαντες, ὡδηγήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ στὰ οὐράνια δώματα τοῦ Παραδείσου, τὰ γεμάτα ἀπὸ τὸ φῶς, ἀπὸ τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀνείπωτη θεϊκὴ εὐφρο-σύνη.

Γι’ αὐτὸ ὁ ὑμνῳδὸς τῆς Ἐκκλησίας ψάλλει πανηγυρικά :
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός,
οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια,
ἑορταζέτω γοὗν πᾶσα κτίσις,
τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ ἐν ᾗ ἐστερέωται» (Κανὼν τῆς Ἀναστάσεως).

Ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μετατιθεμένη ἀπὸ τοὺς ἐναντίον της διωγμοὺς στὸ θρίαμβο, ἀπὸ τοὺς πολέμους στὴ νίκη, ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ στὴν ἐλευθερία, ἀπὸ τὴν συκοφάντηση στὴν δικαίωση, καὶ ἀπὸ τὸ περιθώριο στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ κό-σμου, ἐπιβεβαιώνει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἱδρυτοῦ της, ὡς τὴν ἀστεί-ρευτη πηγὴ δυνάμεως καὶ ἀληθινῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διδάσκει, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «ἀνεγέννησεν ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καὶ ἀμίαντον καὶ ἀμά-ραντον τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς...» (Α’ Πέτρ.1, 3-4). Κανείς, μὰ κα-νεὶς στὸν κόσμο, ἀδελφοί μου, δὲν διαθέτει τέτοια θεσπέσια πίστη, τέτοια οὐράνια διδασκαλία, τέτοια μυστηριακὴ ἀποκάλυψη, τόση ἐλ-πίδα γιὰ τὴν παροῦσα ζωὴ καὶ γιὰ τὴν μέλλουσα. Μόνον ἕνας ἀγωνι-ζόμενος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ βιώσῃ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καὶ τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεώς του, πρὸ πάντων μέσα στὴ μυσταγωγία τῆς χριστιανικῆς λατρείας. Καὶ μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ βίωμα μπορεῖ νὰ ἀντιληφθῇ καὶ νὰ ἀποδεχθῇ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τὸ μεγα-λεῖο τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.
Πολλοὶ μέσα στὴν ἱστορία, ἀκόμη καὶ στὸν παρόντα αἰῶνα, ἀ-ποπειράθηκαν νὰ ἐνταφιάσουν σὲ κάποιον τάφο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιὰ τῆς χριστια-νοσύνης. Αὐτὴ ἡ καρδιὰ χτυπᾶ ἀκατάπαυστα. Καὶ μὲ τοὺς οὐρανίους, ἀπροσμετρήτους καὶ αἰωνίους παλμούς της δίνει ἐλπίδα καὶ ζωὴ στὸν κόσμο, ὅπως τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» (Ἰω. 10, 10). Ἡ τραγῳδία τοῦ θανάτου εὑρίσκει τὴν λύση της στὸ ἱερὸ πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἡ ἀ-πελπιστικὴ μελαγχολία ἀπὸ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρωπίνου βίου μπορεῖ νὰ ἀνασταλῇ ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς λυτρώσεως ποὺ ἐπήγασε ἀπὸ τὸν θεανθρώπινο πόνο ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἡ σύγχρονη κοσμικὴ τρικυμία τῶν ταραγμένων συνειδήσεων γαληνεύει μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς ἀνα-στάσιμης εἰρήνης. «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθὼς ὁ κό-σμος δίδωσιν» (Ἰω. 14, 27) λέγει ὁ Κύριος. Καὶ τὸ ξεστράτισμα μερι-κῶν νέων ἀδελφῶν μας, στὶς σκοτεινὲς παρόδους τῶν προσκαίρων παραδείσων, μὲ τοὺς ἀπηγορευμένους ἀνθρωποκτόνους καρπούς, μό-νον τὸ ἀπαστράπτον Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, μπορεῖ νὰ τὸ ἐπανορθώ-σῃ σὲ πορεία ἐπιστροφῆς, ὁδηγῶντας σταθερὰ τὰ βήματα καὶ αὐτῶν τῶν νέων, στὸ αἴσιο τέρμα μιᾶς ἀληθινῆς ἀνθρωπίνης δημιουργίας καὶ προσφορᾶς. Ὁδοιπόροι ὅλοι μας, ἐπάνω στὸ ἑτοιμόῤῥοπο σκηνικὸ τοῦ παρόντος ἀντιφατικοῦ κόσμου, ὅπως ἐμεῖς τὸν διεμορφώσαμε, ἂς μὴ ξεγελασθοῦμε ἀπὸ τὴν κατ’ ἐπίφαση ἀνθρωπίνη εὐτυχία τῶν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο δυνατῶν. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν αἰωνία Ἀνάσταση τοῦ Ἱδρυτοῦ της, δὲν ὑπάρχει χαρά, δὲν βασιλεύει εἰρήνη, δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Καθαρὰ καὶ ξάστερα. Ἡ ἀληθινὴ ζωὴ κερδί-ζεται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὴν βιωτὴ ποὺ Ἐκεῖνος μᾶς ἐδίδαξε. Εἶναι σκληρὴ ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἰσχυρότερη.
Ἡ πρόνοια καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὡδήγησε στὴν Ἐνανθρώπηση, στὴ Σταύρωση καὶ στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χρι-στοῦ. Τίποτε μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει. Ὁ χριστιανικὸς πο-λιτισμός, ποὺ ἐπήγασε ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς θείας Ἀποκαλύψε-ως, κλείει τὸν κύκλο τῶν πολιτισμῶν, εἶναι φαίνεται ὁ τελευταῖος. Ὡς ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, ἔχομε τὸ χρέος, μὲ διαδοχικὲς ὑπερβά-σεις νὰ ξεπεράσωμε τὶς ἐπιῤῥοὲς τῆς ὑλιστικῆς ζωῆς καὶ νὰ ὁδηγη-θοῦμε στὴν ἀναστάσιμη ἀπελευθέρωση, ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Ἀναστη-μένος Χριστός. Εἰδικώτερα γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες, τὸ χρέος αὐτό, ἀφορᾷ στὴν ἴδια τὴν ὑπόστασή μας καὶ στὴν ὕπαρξή μας. Μὲ πίστη καὶ μὲ σωφροσύνη, μὲ ἑνότητα καὶ ἀφοσίωση στὸ καθῆκον μας, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ξεπεράσωμε ὅλους τοὺς κινδύνους καὶ τὶς νέες ἀπειλές. Γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες ἰσχύει αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι πορευόμεθα μέσα στὴν ἱστορία κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ «ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰ-δοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔ-χοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β’ Κορ. 6,9). Ἂς ἔχωμε ἐλπίδα καὶ θάῤῥος οἱ Ἕλληνες. Καὶ πρὸ πάντων ἂς ἔχωμε στήριγμά μας τὴν αἰωνία Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου,
Τοῦτο τὸ Πάσχα, καθὼς ἡ Ἀνάσταση ἰριδίζει πολύμορφα τὴν ἀ-τμόσφαιρα τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας τῶν 350 ἑκατομμυρίων Ὀρθοδό-ξων Χριστιανῶν, μπροστὰ στὴ θέα καὶ τὴν ἱερὴ αἴσθηση ἑνὸς κό-σμου πνευματικοῦ καὶ ὑλικοῦ, τοῦ ὁποίου καὶ τὰ ἀκρότατα σημεῖα ἐ-δέχθησαν τὶς ἀκτῖνες τοῦ ὑπερφυοῦς Φωτὸς ποὺ ἐξέλαμψε ἀπὸ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἂς τραφοῦμε μὲ τὸν Ἄρτο τῆς Εὐχαριστίας του, καὶ ἂς ἐναποθέσωμε ἐνώπιόν του τὴν πίστη μας, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη. Μὲ τὶς τρεῖς μεγάλες αὐτὲς ἀρετές, ἂς κρατήσωμε τὴν ἑνότητά μας καὶ ἂς εὐχηθοῦμε, ἔτη πολλὰ καὶ εἰ-ρηνικά, γιὰ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, καὶ στὴν πράξη, μὲ ἀγάπη καὶ συμπόνια πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, καὶ πρὸ πάντων πρὸς τοὺς πρόσφυγες καὶ τοὺς μετανάστες.
Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀδελφοί μου.



Eὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 
+0 Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ